DFblog

Fred Lanning heeft een prachtige dag uitgekozen om met zijn nieuwe deltavlieger te gaan vliegen. Rustige wind redelijk recht op de baan, zonnig en lieflijke wolkjes. Zoals Martin al eerder zij, dat er in september dagen kunnen zijn met overal rustige thermiek. Nou vandaag was zo’n dag. Fred was begonnen zijn zijlatten te controleren met het lattenplan. Daarna opbouwen en ophanghoogte controleren. De dolly werd ingesteld op de juiste invalshoek. En daar konden we gaan. Dank aan Jan Reinders die voor ons de dolly van de runway wilde halen. Helemaal Top. We hadden met elkaar afgesproken de 1e sleep niet hoog te gaan, zodat Fred zich volledig kon focussen op de landing. De aanpassing voor de 2e sleep is een halve bottombar meer VG erop (Totaal 1,5 bottombar). Dat later ook de ideale snelheid bleek te zijn. En bij het landen de uprights hoger vastpakken, zodat de flair geoptimaliseerd kan worden. Volgende keer nog iets meer snelheid bij de final, dan is het helemaal top. Fred was trouwens binnen no time op wolkenbasis en heeft heerlijk kunnen vliegen. Het was voor hem alweer een tijdje geleden, maar het is als vanouds. Het voelt heel vertrouwd.

Na deze fijne vliegdag ben ik nog wat clubwerkzaamheden gaan doen, zoals schuren en schilderen. De volgende dag ging het plots harder waaien, zodat het beter was te stoppen en een andere keer verder te gaan.

Weer uitgerust na ruim 600 km gesleept te hebben afgelopen NK, was de zaterdag al weer aangebroken.

Een speciale dag, want François Paul zou zijn nieuwe Swift gaan monteren en plaatsen in de hangaar. Dit was nog wel een heel secuur werk, want zoveel beweegbare onderdelen, zoals remkleppen, flaps, ailerons, twee rudders, voeten stuur, stick, sleep inrichting, klep voor voet start.

Het is een fantastisch mooi rank apparaat geworden. François, gaat eerst nog een paar lessen nemen in een duo-sit Swift, samen met een instructeur. Ik mocht er zelf ook even in zitten.

Dit was voor de eerste keer, en het zit/ligt erg comfortabel. Dit moet ook wel, want met een glijhoek van 1:28 zou je zomaar heel lange vluchten kunnen gaan maken. Ik ben razend benieuwd wanneer het zover is dat ik François kan gaan slepen. Nog even rustig afwachten bij de tandem van Heleen en de DragonFly 😉

Ik kreeg een seintje van Ingi, of ik tijd had om haar verjaardagscadeau dat ze van Henk had gekregen te gaan verzilveren. Voor delta vliegen was de wind pal cross en aan de maximale snelheid. Dus ik had Henk geadviseerd de delta maar thuis te laten. Tevens was het ook extra druk op het vliegveld, omdat het luchtmacht weekend was, dat door Rieteke van Luijt was georganiseerd en de promotie van de MLA-SHARK door Els Oosterkamp. De Shark is een buitengewoon gestroomlijnde mla, waar je achter elkaar zit en wel 350 km/uur kan vliegen. In de DragonFly zitten we ook achter elkaar, maar dan is 50 km/u al meer dan genoeg. Twee totaal verschillende toestellen en ieder zijn eigen charme. Ik kreeg ook nog een appje van Ingi of het goed was als ze eerst een les gehad had, dat ze dan met haar dochter een rondje wilde vliegen. (Dat had ik dus verkeerd gelezen, het moest lezen of ik daarna nog een rondje wilde vliegen met Neah). In ik dacht nog dat is precies Ingi…. sportief en doortastend. Daar gingen Ingi en ik dan airborne. We konden elkaar goed verstaan via de intercom, zodat de nodige instructies gegeven konden worden.

Ingi deed ongelooflijk goed haar best, ondanks dat er zoveel op haar af kwam, zoals een 3-asser betaamd, ging dit voor de eerste keer echt wel redelijk. In haar logboekje heb ik bij de opmerkingen geschreven hoe mooi het ging. Na drie kwartier gingen we voldaan terug naar het veld waar Neah de dochter van Ingi en Kirsten de zus van Ingi met haar dochter Dana stonden te wachten.

Neah was heel relaxed voorin en ze was hoorbaar aan het genieten. Ik heb nieuwe woorden geleerd, waarvan ik in eerste instantie dacht dat het niet fijn was, zoals: cool, vet en ziek. Nu schijnt dit tegenwoordig een gelijke betekenis te hebben als een overtreffende trap voor “super gaaf”.

Met Kirsten hebben we samen boven in de lucht mooie momentjes kunnen beleven.

En wat ook echt heel leuk was, dat Dana zei: “Hoe hoog zitten we nu meneer?” waarop ik antwoorde: 350 meter. Oh, zei ze toen, dat is hoog genoeg meneer!

Even later: “Meneer de benzine is bijna op, ik denk dat we terug moeten?” Waarop ik zei: “echt waar?” Ja… Nou dan ga ik terug hoor. Goed zo! hoorde ik toen. (dit vond ik zo leuk van haar en zo oplettend. Er was nog wel voor een half uur brandstof hoor). Vliegen met Dio (afkorting, haar volledige naam is veel mooier) had Cornelia min of meer geregeld, tijdens een gesprekje tijdens de BBQ ;-). Dio (werkzaam op luchthaven Volkel) had in dit weekend al 4 verschillende vliegtuigen gevlogen. Tja, en toen was de DragonFly daar. Waarschijnlijk zal deze ervaring wel heel anders zijn in zo’n open kist.

Jessica de dochter van André had na de DragonFly beleving en lach op haar gezicht, die er voorlopig niet meer af zou gaan.

En wat ik ontzettend graag gedaan heb is om met onze nieuwe eigenaren van Flying Wings (paviljoen op vliegveld Stadskanaal), Denice & Martin een vlucht te gaan maken met de DragonFly. Martin vond de ‘baron’ zo leuk, dat hij gelijk nog een keer wilde. Denice had nog niet begrepen wat de ‘baron’ inhield en was enorm verrast in het gewichtloze en slaakte dit uit met enige decibellen in mijn oor via de headset 🙂 Mooi dat ze het vliegen ook zo leuk vinden. Later gingen Cornelia, Coen en ik bij Denise en Martin een snack halen. De frietjes waren bijzonder goed gebakken en heerlijk gekruid. Ik heb er van genoten. En dan bleek het nog een traktatie te zijn van onze restaurant helden. Heel, heel hartelijk dank. Super tof.