Oktober is dus geen stoptober voor het vliegen dit jaar. Wat een mooie zomerse dag. In de zon en weinig wind heerlijk lekker genieten. Piloten namen wel voorzorgsmaatregelen kwa kleding want boven was 7°C niet zoveel. Gezellige drukte kwam al gauw op gang.
De vliegers werden opgebouwd en zelfs 2 spiksplinter nieuwe Laminar’s van Arne en Otto. En wat zo bijzonder is dat er veel van mijn lievelingskleuren er in aanwezig zijn. Voor mij waren de voorbereidingen heel relaxed, pre-flight check rustig aan, vol tanken, zodat ik allen in een keer in de lucht zou kunnen slepen zonder tussenstop. Leuk dat Ingi en haar zoon Nouk er ook erbij waren. Nouk is thuis veel aan het oefenen op de simulator en wilde wel eens kijken hoe dit nu in het echt voelde. Nu is de beleving in de DragonFly wel een beetje anders dan in een dichte MLA op de simulator, maar wel heel leuk om de ervaring te gaan zien. Werkelijk waar, net zoals Francois met zijn 3-asser Swift die ook altijd geoefend had op de simulator, gaat het zeer goed. Geen rare uitslagen met de stuurknuppel, maar heel beheerst de bochten door, 360° links of rechtsom keurig zonder een meter hoogte verlies. Bij de DragonFly is rechtvliegen al een dingetje op zich, maar dat ging ook redelijk voor de eerste keer. Na even gevlogen te hebben neem ik het weer over voor de landing. Tussen door kwam nog even de ‘baron’ voor de dag, en achteraf vond Nouk dat wel heel cool. Moeder Ingi vond het natuurlijk ook fantastisch dat Nouk ervan genoten had. Inmiddels kwamen de eerste plukjes wolken in de helder blauwe lucht tevoorschijn. Dat is een goed teken. Wind uit oostelijke richting was aanwezig, maar gelukkig bedaard. Je kon zien dat Otto heel erg blij is met zijn nieuwe aanwinst en kon niet langer wachten om te gaan starten. Mooie tijd 13:24u. Oeps, ik merken dat er wat achter mij gebeurde. Otto was behoorlijk aan het werk en merkte dat zijn hoek te groot werd om te kunnen bijsturen en nam hij de wijze beslissing te gaan releasen en wist zijn korte vlucht netjes af te sluiten met een mooie landing. Daar moet dus nog wat aan gedaan worden met de afstelling van de VG. Precies een uur later ging Otto voor de volgende sleep. Nu met iets meer VG. Nou dit was dus de goede stand en die zal hij zeker gaan markeren, want het ging nu als een fluitje van een cent. Ik merkte het ook gelijk al, ja nu gaat het goed. De vlieger snijdt door de koele bovenlucht. Na uren gevlogen te hebben en een keurige landing te laten zien, was Otto natuurlijk razend enthousiast.
Het enige wat beter kon was dat handschoenen zonder vingers wel wel heeeeeeel erg koud waren geworden.
Arne was de rust hem zelfe en deed een mentale voorbereiding onder zijn nieuweling, zodat het proces één met elkaar worden in gang gezet werd. Nou dat heeft geholpen. Ik zag tijdens het slepen, dat Arne bij Stadskanaal wel aan het draaien was, maar echt hoger kwam hij niet. Bij ongeveer 300m nam hij de beslissing richting crossbaan te gaan. Daar vond hij wel betere bellen en scoorde uiteindelijk met een vlucht van 3:21 minuten lang. Gefeliciteerd Arne. Martin wilde zijn recordtijd vanaf EHST natuurlijk ook evenaren. En op het laatst zag je Arne en Martin met elkaar ‘strijden’. Dan Arne weer hoger, en dan Martin weer hoger. Wie o wie gaat nu eerder landen. Tegen vijf uur en nog steeds boven blijven vind ik wel erg knap. Uiteindelijk heeft Martin 3:13 gevlogen. De final hebben ze ingezet en gaan landen bij de hangar. Dit ook, omdat er erg veel stof te zien was bij de crossbaan. Mooi om te horen hoe beide de ervaringen gingen evalueren tijdens de afbouw van hun delta.
Oh, ja Martin. Jij had toch je oude vlieger vandaag? Nou die doet het nog prima dus. Fred en Henk hebben ook erg genoten van hun vlucht en met blije gezichten van voldoening liepen ze door het groene gras. En dat in oktober zeg. Toen ik een groepje zag vliegen onder een wolk, hoopte ik dat Adrie op tijd klaar zou zijn met de voorbereiding. Plan van mij was om hem daar bij af te zwaaien. Enfin de wolk ging toch wel snel naar het westen. Drie gingen steken naar een wolk oostwaarts. Gelukkig bleef Henk nog draaien. Na een paar rondjes met Henk gedraaid te hebben, zwaaide ik Adrie af. Adrie concentreerde zich op hoogte maken, en heeft achteraf Henk niet gezien. Jammer, anders konden ze samen een plan maken om elkaar hoogte aan te wijzen. Heel veel later kwam Adrie vanuit het noorden richting vliegveld. Zou hij het halen of niet. Hij koos toch voor een veilige buitenlanding. Ingi en Nouk gingen hem retrieven met zijn eigen auto. Dank je wel Ingi. Ivo is heel impulsief. Misschien een klein beetje meer geduld, dan zullen de vluchten net wat langer gaan. Ivo gaat bij een kleine beetje stijg al zelf releasen, terwijl ik dan denk, oh wat jammer, nog net een 2 minuten verder slepen, voor er een betere bel is gevonden zou zoveel makkelijker zijn. Het is natuurlijk wel knap om te proberen zo snel mogelijk te releasen en zelf verder te zoeken naar thermiek. En het lukt hem dan ook vaak wel, en dat is dan extra gaaf. Fijn dat Judith hem al snel kon ophalen. Dat is dan toch weer heel tof. Francois was de laatste piloot die gesleept ging worden. Dan was ieder in de lucht. Kei leuk vind ik dat dan altijd. Toch gaaf dat hij kwart over drie met de Swift nog voldoende thermiek kon vinden om ook een lange vlucht te maken onder de mooie wolkenstraatjes van wolkje naar wolkje. En belangrijk ook is, dat hij toch in zijn achterhoofd houdt dat hij ook terug moet keren op het vliegveld, omdat anders wel heel veel extra tijd nodig is om de Swift op te halen. Maar het is wederom gelukt en was weer blij dat hij lekker had kunnen vliegen. DragonFly weer netjes gepoetst weggezet, de vliegers weer op het dak. Marjoleine heeft nog een vlucht gaan maken in de ‘JK 05 junior’ en kwam heel enthousiast weer terug. Zeker omdat er zoveel gezien kon worden vanwege het helder zicht.
Voordat ze gingen vliegen ontdekte Marjoleine nog een ‘steppie mouse’.
Fred en ik zijn pizza’s gaan halen en toen hebben Marjoleine, Martin, Fred, Cornelia en Coen nog een gezellige afsluiting gehad. Wat een mooie vliegdag hebben we weer gehad en dat in oktober.
