Vrijdag waren we al vroeg in de weer. Heleen was haar tandemvlieger, en ik was de DragonFly aan het checken voor deze vrijdag. Om 8 uur zat Connie inmiddels al met een kopje thee in de toren, om de activiteiten te bewaken, totdat de de dienstdoende Havenmeester zich zou melden.
De leerlingen Erik M, en Jacqueline hebben reeds op de grond instructie gekregen van Heleen, en nu eindelijk ging het er van komen. Erik als eerste de lucht in. Een gezonde spanning was af te lezen van Erik zijn gezicht. Het ging heel goed. De lucht was ook wel zo ontzettend rustig. Ook de DragonFly gaf geen enkel hobbeltje aan.
Daar gaat Erik dan en heeft 3 mooie starts en landingen laten zien.
Jacqueline had pech met deze rustige omstandigheden. Heel weinig wind en cross op de baan, en warm de lucht is dan behoorlijk dun. Het complete plaatje bleek niet zo te zijn dat er een sleep gemaakt kon worden. Dit was natuurlijk een erge teleurstelling voor haar.
Maar Jacqueline kreeg wel een heel leuk alternatief. Manfred bood haar een vlucht aan in zijn vliegtuig naar Hoogeveen, om een bakkie te doen en weer terug. Nou ze was hartstikke blij. Goed gedaan Manfred, dank je.
We zijn lekker tot 12u aan het sporten geweest en kunnen terugkijken op een geslaagde dag voor Erik.
Zaterdag komt Bob en Graig op sleeples. Bob heeft al 39 jaar parachute springen ervaring en al vanaf 2006 doet hij aan deltavliegen, echter slepen zou hij ook graag willen leren, ook om wat vaker te kunnen vliegen in Nederland.
Graig kwam uit Amsterdam om te leren deltavliegen op EHST. Hij was dadelijk enthousiast en heeft zich als cursist aangemeld. Tof hoor. Martin, Fred en Erik S waren er ook om vrij te vliegen. Martin had bijna het lierveld van Heleen bereikt tegen de Duitse grens aan. Van Marjoleine was het weer heel luxe voor Martin, dat hij dan opgehaald werd op doorreis naar huis. Erik en Fred hebben ook weer heerlijk kunnen vliegen. Dan zal Fred wel lekker kunnen slapen met Elly in hun zojuist aangeschafte camper.
Bij het opruimen zag ik nog een gezin, moeder met 6 kinderen staan aan de kant van het veld. Vader was LPG zoeken, dat blijkbaar nog niet zo meeviel in een dorp. Heb even gesproken en het bleek wel dat een jongen met kuiltjes in zijn wangen wel erg graag mee zou willen vliegen. Oke, zei ik, Mathijs jij mag mee, maar je houten klompen kunnen niet mee hoor.
Nooit gevlogen, dus dat was spannend. Hij vond het helemaal te gek, zo gaaf. De familie had er ook net zo plezier in als hijzelf geloof ik. Broertjes en zusje stonden te dansen van vreugde.
Na het allerlaatste vluchtje van vandaag kon ik de DragonFly weer lekker toestoppen in de hangaar. Op de camping was het een gezellige drukte en er werd een deltaspel ter introductie gelanceerd, met de vraag of de vragen en/of antwoorden goede waren.
De verwachting is dat zondag het ook goed weer zou zijn. Oh, maar we hebben de zaterdag nog. Dit was een dag met heel fijne maar ook minder fijne gebeurtenissen. Bob stond 8u al paraat met zijn eigen delta om solo te gaan, want het tandemvliegen ging heel erg goed. Bob zei nog, nou ben ik zolang al aan het vliegen, maar dit is iets nieuws en toch heel spannend.
Zondag. Het slepen ging als een een deltapiloot met veel ervaring. Zo keurig in positie. Top gedaan Bob. Graig had ook nog net een vluchtje kunnen maken met Heleen in nog beetje rustige omstandigheden. Rob wilde huiswaarts gaan vliegen en Fred wilde gewoon lekker gaan vliegen. En dat waren ze al een tijdje. Desirée was er ook, omstandigheden goed, ik voel me goed, maar ja wel geschrokken van wat de grass-devil had veroorzaakt. Er was namelijk tussen de hangaar en de DragonFly een grass-devil (windhoosje) gaande en liet de tandem vlieger op zijn wielen op pad gaan. Cornelia kon net haar vlieger vast houden en naar beneden trekken. De vlieger van Bob vloog omhoog en onderste boven ging de mast dwars door het zeildoek van Coen zijn vlieger die er achter geparkeerd stond. Coen had nog geprobeerd de schade te voorkomen door de vlieger tegen te houden, maar de krachten waren te groot en te snel. Zo ontzettend sneu voor Coen en Cornelia, want net de 1e dag van de vakantie en dan dit… Beide gingen heel begrijpelijk inpakken en een plan verzinnen wat te gaan doen. Je begrijpt dat er nog iemand was die zich heel beroerd ging voelen, terwijl hij dit ook niet had kunnen voorkomen. Bob zei al, ik had liever schade aan mijn eigen delta gehad, dan schade aan delta van iemand anders. Wat een enorme pech….
Voor mij was het inmiddels weer 3 jaar geleden dat ik delta had gevlogen. Met het opbouwen had ik nog hulp gekregen van Cornelia en Coen. Hmmm ik had dus een zeillat naast de pocket gestoken ipv in de pocket. Dat was gelukkig snel opgelost. Voor de rest ging het opbouwen goed, helm op, harnas aan en naar de dolly. Met Fred als een goede startbegeleider ging de beginfase heel relaxed.
Hij merkte wel dat ik erg stil was en me aan het concentreren was voor de start. Kabel strak, slangen beetnemen en knikken maar. Het voelde wat vreemd, maar het ging kei goed achter de DragonFly. Desirée nam ruime bochten en daar hou ik van. We waren al een aantal keren door leuke bellen gevlogen, toen dacht ik, ik ga maar eens releasen. En ja hoor, de bel bracht me naar 1701 meter. Wat kon ik ver kijken zeg. De eilanden waren zelfs zichtbaar. Wow, wat is deltavliegen mooi. Na 50 minuten gevlogen te hebben en meerdere keren van 750 weer naar 1050, etc, was het landings-time. Wind was variabel, kon moeilijk naar beneden komen het laatste stuk met mijn elle bogen over de bar aantrekken, want de arme leken te staken. Met een enorme gang kwam ik uiteindelijk hoog boven het begin van het veld aan. Keek voor me, ja ik moet toch genoeg ruimte hebben met 900m voor me. Een bloedgang, en op filmpje is dus duidelijk te horen dat ik een kreet uitsloeg: “H O L Y M O Z E Ssssss” waar ik me later pas bewust van was. Mijn landingsfase was dus voor het restaurant, waar een aantal mensen zaten te genieten van een soort van Comedy Capers. Ik greep bij het overpakken van bottom bar naar de linker upright mis. Toen dacht ik in fractie van seconde aan Cornelia die zei: Eerst kijken, dan pakken. Dat deed ik dus braaf en ja hoor dat lukte. Nu nog de benen recht naar beneden. Hoe ging dat ook alweer? Dan maar schoppen naar voren. Dat zag er blijkbaar als gespartel uit vanaf de grond. Enfin ik was nu in de juiste houding en kon de trimsnelheid nu goed gaan voelen. Nee nu nog niet, nu nog niet, ja nu een beetje uitduwen, en keurig op de voetjes. Wow wat was dat mooi. Ik ging zitten en voelde me helemaal slap worden en had één of andere adrenaline lating die mij in een lachsaldo deed doen verkeren. Wow wat was ik blij. Zo goede vlucht.
Toen ik mij had losgehaakt, waren daar Coen en Cornelia al met de dolly om mij, van de arbeid de delta terug te dragen, te ontzien. Later hoorde ik op de video van mijn landing een luid applaus van ieder. Dat was toch ook wel leuk te horen dat de mede deltapiloten het eigenlijk toch ook wel spannend vonden, dat ik al zo lang 3-asser had gevlogen en geen delta. Maar uiteindelijk zit het er toch ingebakken, want het is eigenlijk dat je op een andere fiets stapt.
