Vrijdag 14/9 was weer een prachtige vliegdag. Ivo en Robbie waren al snel in de lucht. Er zaten prima bellen bij, maar je moest ze wel echt goed centreren en je met de wind mee laten gaan. Toen ik weer beneden was met de DragonFly zag ik vader en zoon mooi rond draaiend de thermiek delen. smiley Dat leek appeltje eitje, maar zoals Robbie ook al zei je moest echt heel scherp zijn en vlot van belletje naar belletje gaan. Ivo hield Robbie in eerste instantie onder zich goed in de gaten, maar zoals Ivo zei even niet opletten waar hij is, en weg was pa, en snapt ook waarom, want binnen de kortste keren zat hij naast de bel in de sink. Jammmmmmer. Dat heet nu ervaring opbouwen. Het gaat steeds beter. Robbie is uiteindelijk via de Duitse grens naar Winschoten gevlogen en zat regelmaat boven de kilometer en zit dus weer helemaal in zijn vliegvelletje. Ik dacht ik ga ook eens even thermieken met de DragonFly. Ik klom me op tot 300m en zette de motor zodanig dat ik met 1,9 m/s aan het zakken was. Bij 220m had ik de eerste bel gevonden en bracht me enkele tientallen meters hoger. Dat was het dus niet. Het zonnepanelenpark deed het absoluut niet en ging met 2,6 m/s naar beneden. Maar de afvalverwerking bracht me van 150m weer naar mooie hoogte. Inmiddels was ik wel met de wind meegedreven en ging ik me klaar maken voor de landing, maar ik kreeg toch nog een belletje op 85m. Yes toch maar even indraaien, en ja hoor mooi tot 265m. Ik had weer genoeg voldoening, dat het thermieken nog steeds lekker gaat.Koos was na zijn vlucht in de trike ook weer helemaal blij. We vroegen ons af hoe dat toch mogelijk is zo blij te worden van even vliegen in de lucht?