En weer een heel bijzondere week achter de rug, met enorm veel vlieguren. Donderdag waren Heleen, Martin, Nico en Remi al gauw opgebouwd om een vlucht te maken. Voor Remi was dit een belangrijke dag, want hij ging flink oefenen op de landingen, zodat hij telkens netjes op de voeten gaat landen. Remi stond al volledig in de startschoenen, echter de wind ging zich ruimen en omdat het toch al cross was, ging heel de karavaan naar de runway-06. Toen begon er voor mij een emotioneel drama, ik wilde helpen met de windvaan meenemen naar de andere kant. Ik wist dat ik moest uitkijken voor het runway-24 bordje. Ik stond er vlakbij stil namelijk. Ik pak de windvaan en wilde gaan taxiën. Helaas dit resulteerde in een geknapte linker stabilo-onder-kabel. Het bordje was namelijk al eerder beschadigd door iets, want er zat al een tijdje een ingescheurde hoek. Hier is dus de kabel in blijven hangen en veroorzaakte de schade. Luid brullend met het ene sh.., na het ander sh.. in en canon van emotionele gevoelens. Het hield maar niet op, daar kan Heleen getuige van zijn, want zij probeerde me gelukkig rustig te krijgen. In die enkele seconden van het incident, dacht ik aan zoveel dingen tegelijk. Ten eerste maar Remi moet nog oefenen, want die wil vliegen in Frankrijk, en de week ervoor heb ik alle oude kabels aan de Fransen (Ellips) meegegeven, dat Ellips voor een nieuwe set zou gaan zorgen, dus ik had geen reserve kabel meer liggen. Uiteindelijk heb ik van een aantal mensen tips ontvangen, en Martin heeft uiteindelijk een nieuwe staalkabel kunnen fixen. Martin zei me nog, die Australiër Bob Bailey, dit had voor jou toch toen deze DragonFly gebouwd werd een stuk gereedschap gemaakt om de nicopressen te kunnen klemmen om de staalkabels. Yeah, ja riep ik en gelijk naar de kast in de hangaar om het te gaan pakken. Het was net een Flintstones strip: De kastdeur open en overal erom heen mandjes, doosjes, potjes en alles leeggehaald, maar géén nicopress-gereedschap. Dan moet het in m’n busje liggen, en ja hoor daar had ik het in een mum van tijd gevonden. Toen was ik weer helemaal blij en nog veel blijer, dat Martin een nieuwe kabel gefixt kreeg met de juiste rvs-ogen en exact gelijke lengte dan de rechter stabilo-onder-kabel. Montage ging redelijk vlot en met washers en een enkele twist werd de spanning precies gelijk gesteld. Natuurlijk in de avond nog even test gevlogen, en voelt helemaal goed, zelfs misschien nog beter. Martin je bent toch een kanjer, nogmaals super bedankt voor jouw expertise.
De volgende dag hebben Heleen, Nico, Martin en Remi weer van hartenlust gebruik kunnen maken van de DragonFly. Ook heeft Heleen nog een tandem gevlogen samen met Martijn en Marjolein. Heel enthousiast kwamen zij naar beneden met een vol glunderend gezicht. Zo, die jonge mensen hebben weer kunnen genieten. Zaterdag is afgevallen voor de cursisten, want de crosswind was 90° en soms tegen het maximale aan. De bovenwind zou ook behoorlijk zijn. Tegen de avond werd het voor Martin rustig genoeg en hebben we nog een mooie avondvlucht gemaakt.
Heel leuk was ook toen ik op de radio hoorde dat de 0A7 klaar stond te vertrekken. Ik dacht nog dit zou wel een mooie foto kunnen worden, als ze links langszij komen vliegen, omdat de zon de velden bijzonder mooi opkleurde op de achtergrond en de ondergaande zon zou dan achter ons liggen. Ik zag vanaf hoogte dat Cornelia en Coen vertrokken, maar toen al gauw uit beeld. Enfin, ik sleepte nog even door en piep. 0A7 30m boven en 100m achter 4N7. En idd gelijk gespot in de spiegels van de DragonFly. Cool. Heel langzaam passeerde Coen op veilige afstand de DragonFly met daarachter Martin. Ik zwaaide naar de camera, omdat ik dacht Martin zal wel denken dat Cornelia aan het filmen is. Maar heel netjes van Martin, toen ik zwaaide naar de camera, releasde Martin. Maar achteraf is het toch een heel gave video geworden. Een heel mooie impressie van een avondvlucht. Dank daarvoor Coen en Cornelia.
Zondag 13 juli zou een heel drukke vliegdag gaan worden, 7 u, vroeg uit de veren, letterlijk en figuurlijk, want een lek in het donzen-dekbed zorgde voor een soort van sneeuwbui in de caravan. Het is ook goed dat Heleen goed getraind is, want zij gaat uiteindelijk 12 tandemsleeps doen, waarvan 4 voor cursisten. Petje af hoor. Tom heeft de cursus weer opgepakt en volgens mij ging alles nog vanouds, ik had namelijk geen opmerkingen.
En de nieuwe cursist Erik-Jan had wel een heel mooie vlucht cadeau gehad met al die wolkenplukjes, je kon echt zien dat hij ervan genoten had. Vader Michel en zoon Kiek (puber zoals zijn vader hem noemde) zo geweldig vrolijke mensen, deze positiviteit straalt zoveel energie uit. Kiek was ook heel relaxed onder de tandem en zag ook nog heel veel dingen zoals groepjes meeuwen, etc terwijl iemand voor de eerste keer maar amper op de omgeving let. Hopelijk gaat Kiek verder met leren deltavliegen.
De DragonFly heeft ook dapper zijn best gedaan het gehele weekend, dat voelt voor mij ook heel erg tof. Passagier Oleg, had wel erg veel mazzel om aan het einde van de dag nog zo’n mooie thermiekvlucht te kunnen maken samen met Heleen. Voordat hij airborn ging, was hij rustig, zo ook zijn aardige vriendin. Maar toen na zo lange vlucht, was hij zo ontzettend enthousiast over het vliegen. Ieder ging hij vol lof bedanken. Heerlijk zo’n moment. Het was moeilijk de lucht te lezen, want zo was er een wolkenstraat die uiteindelijk niets deed, en zo was het blauw dat ook niets deed, en zo was het grijs en je bleef boven, heeeeeel raar. Dat heeft Martin ook ondervonden.
Tijdens een praatje op de opbouwplaats van de delta’s kwam ineens luid geschreeuw, gejoel, etc etc Remi was namelijk op zijn voeten geland, nadat hij een mooi downwind, final circuit had gevlogen. Echt heel gaaf. Nu dit kwartje vasthouden Remi, dan kan je ook mee naar Frankrijk. Top. Maar degene die vandaag het meest progressie heeft gemaakt met het leren slepen is toch wel Sean. Hij weet nu, hoe hij een bridle goed kan installeren. Praktijk is vaak de beste leerschool. Omdat deze niet correct geplaatst was, vindt bij de minst geringste kracht bij het trekken een spontane release plaats. Nadat alles goed was gecheckt stond Sean weer klaar voor de start. Dat ging geweldig goed. De pitch was zoveel beter als de voorlaatste keer. Op video’s van de vorige sleeps kon je goed concluderen dat er teveel snelheid werd gecreëerd, zodat je te laag achter de DragonFly blijft. Nu ging het dus goed. Bochten ging goed, Helaas was het ontkoppelmoment iets eerder i.v.m. de wolkenbasis. Hij vloog rustig en werkt het downwind, base en final keurig af. Chapeau Sean, ga zo door. Ik heb de video’s van Nico nog bekeken en je kan zien dat hij de delta goed onder controle heeft en goed anticipeert op de turbulenties. Tevens had Nico de opdracht handelingen van de DragonFly piloot in de gaten te houden en te melden na de vlucht. Alles gezien, namelijk radiobediening, 2x hand uitgestoken zonder te zwaaien, brandstofpomp bediening boven de piloot en natuurlijk het gewoon afzwaaien, waar Nico direct op reageerde. Top.
Laat op de dag waren Rob en Mark nog aan de beurt om met Heleen een tandemvlucht te maken. Twintig jaar geleden hadden ze al willen deltavliegen, maar er is maar niets van gekomen. Laaiend opgewonden vertelde Mark zijn ervaringen en het zelf sturen vond hij wel zo ontzettend mooi in de mooie Groningse omgeving. Ze gaan kijken of een cursus te plannen valt in hun drukke agenda. Ben benieuwd. Tjee dat was me het dagje wel. Van 8u-20u gevlogen en boven het vliegveld 229,3 km afgelegd in 5u tijd. Het digitale logboek gaf een giga netwerk van rode lijnen, en keurig om de huizen heen.
